Ziektesymptomen die van zeer curieuze aard zijn.

Als men kampt met een flink aantal moeilijk te bevatten ziektesymptomen, zal men in het medische circuit lang moeten zoeken om voor jou tot de juiste diagnose te komen. En als dan bij het gebrek aan een juiste diagnose, ook de juiste behandeling zeer problematisch is gaan worden, dan wordt het des te moeiijker om hiervoor een oplossing te gaan vinden. Een aantal voorbeelden van een dergelijke combinatie van ziektesymptomen, welke bijzonder moeilijk is te duiden, willen wij hier uiteenzetten. Let wel: het gaat hier duidelijk om een combinatie van moeilijk te bevatten ziektesymptomen. Deze ziektesymptomen zijn ieder voor zich niet erg vreemd, omdat ze ieder voor zich best wel met een aantal kwalen en/of ziektes in verband kunnen worden gebracht. Maar juist de combinatie van optredende vreemde ziektesymptomen is dan zo curieus dat die ziektesymptomen zeer moeilijk kunnen worden begrepen.

Stel dat men op zeker moment wordt geconfronteerd met een sterk afnemend loopvermogen. Dit terwijl men daaraan voorafgaand in staat was gedurende lange tijd veel en regelmatig te wandelen. En stel dat dat afnemend loopvermogen dan niet verband houdt met bepaalde problemen met de spieren, of de gewrichten in de benen. En dat die problemen in dat geval ook niet goed in verband kunnen worden gebracht met het verouderen van de eigen weefsels. En dat dit verschijnsel verder overduidelijk gepaard zou gaan met afnemende spierkracht in de benen en verder met een onzeker gevoel in de benen. Dan is dat des te vreemder.

En stel dat deze verschijnselen bovendien gepaard zouden gaan met plotselinge evenwichtsproblemen. Dan is dat nóg minder goed te verklaren. Vooral als men dan nog niet de leeftijd zou hebben bereikt waarop men dit soort zaken wel min of meer zou kunnen gaan verwachten. Stel dat men dan opeens niet meer dan enkele minuten op de eigen benen zou kunnen staan, zonder dat dit te wijten is aan extreme vermoeidheid, of aan de inname van roesmiddelen, of aan de inname van alcoholica. Stel dat men vanuit staande positie plotsklaps voorover valt. Of dat men tijdens het lopen ineens een duikeling naar voren maakt. Of dat men in onbeschonken toestand vanuit hurkstand achterover valt. En stel dat men dergelijke grote evenwichtsproblemen heeft dat men niet meer zonder om te vallen rechtop op de rand van het bed kan blijven zitten. Dan is dat alles dermate vreemd dat men zich daar met recht grote zorgen over zal maken.

En stel dat men bij tijd en wijle min of meer met de voeten aan de grond lijkt te staan vastgeplakt. En dat men dan pas met de juiste visualisatie van de voor lopen vereiste spierbewegingen weer enkele (hetzij zeer onhandige) looppassen weet te maken. Dan zal deze ervaring je dermate sterk kunnen gaan emotioneren, dat je als volwassen persoon in huilen zult kunnen gaan uitbarsten. Want het vermogen om zich lopend van de ene naar de andere plaats in zijn huis, of in zijn woonomgeving, te kunnen gaan verplaatsen is dermate essentieel in het leven van mensen dat dit een schokeffect bij hen teweeg zal kunnen brengen als zij plotseling ervaren dat zij zich niet meer door middel van loopbewegingen vooruit zullen kunnen weten te verplaatsen. Stel dat men zichzelf ook niet meer op vertrouwde wijze op de fiets zou kunnen verplaatsen, omdat men de ervaring heeft dat men zich nog slechts op een heel breed pad met de fiets op voldoende veilige wijze zou kunnen weten voort te bewegen, dan wordt de mogelijkheid om zich zelf naar andere oorden te verplaatsen wel erg beperkt. Tenminste als men ook al reeds zou hebben besloten dat het vanwege een vreemde duizeligheid in zijn hoofd niet meer echt verantwoord is om daarvoor van de auto gebruik te maken.

Stel dat men bovendien bij zichzelf een merkwaardige verslechtering van de motoriek gewaar wordt. Zowel van de grove motoriek, alswel van de fijne motoriek. Een achteruitgang die er onder anderen in zou blijken te hebben geresulteerd dat men zichzelf 's nachts nog slechts met grote moeite in bed zou kunnen weten om te draaien. En die tot gevolg zou blijken te hebben dat men bijzonder moeilijk uit een laag bed zou kunnen weten op te staan. Waarbij de worsteling om toch nog uit een dergelijk bed op te gaan staan, zo maar ruim een kwartier in beslag zou blijken te nemen.

En stel dat men steeds meer bij zichzelf zal gaan bemerken dat het scherpe geheugen wat men altijd zou hebben gehad, ineens sterk achteruit zou blijken te zijn gegaan. Een achteruitgang in het geheugen die er bijvoorbeeld toe zou blijken te hebben geleid dat men zich niet meer goed voor de geest kan halen wat voor dag van de week het is. Of dat men zich niet meer voor de geest kan halen wat voor datum het is. Dit terwijl men zich realiseert dat men daar een dag eerder reeds naar had geïnformeerd. En dat men toen op die vraag ook reeds antwoord zou hebben gekregen.

En stel dat men zo langzamerhand wel erg vaak naar het toilet moet gaan om te proberen droog te blijven. Iets wat overdag al behoorlijk vervelend zou blijken te zijn geworden, maar wat tijdens de nacht slechts mogelijk zou blijken te zijn door het omdoen van een fixatiebroekje met daarin een zeer goed absorberende inlegger.

En stel dat men tot eigen grote schrik ook nog eens tot de gewaarwording zou zijn gekomen dat men niet meer goed kan nadenken. En dat men dus duidelijk cognitieve problemen blijkt te hebben gekregen. En stel dat men in een 'vreemde' omgeving de neiging heeft om te gaan dolen. Dit omdat men de weg naar huis niet meer terug zou kunnen gaan vinden. En dat men daarvoor geheel van toevallige ontmoetingen met andere mensen afhankelijk blijkt te zijn geworden.

'Wat is er dan toch warempel aan de hand? Met wat voor erge ziekte is men dan geconfronteerd geraakt?', zal men dan gaan denken. 'Heeft dat dan te maken met een verouderingsziekte? Heeft dat te maken met de welbekende verouderingsziekte die als dementie bekend staat? Heeft men dan werkelijk de kwaal opgelopen die mogelijk wel als de meest gevreesde ziekte bij oude mensen wordt beschouwd?'

'Dat lijkt er dan wel op! Ja, dat moet bijna wel! Want welke ziekte kan anders deze totaliteit aan vreemde ziektesymptomen verklaren? Is er werkelijk wel een andere ziekte die al die merkwaardige ziektesymptomen kan verklaren? Dat lijkt er niet op! Deze groep van symptomen móét bijna wel het gevolg zijn van die enge verouderingsziekte die als dementie bekend staat', zou men denken. Toch is dat in dit geval allicht gelukkig niet het geval. Hoe vervelend die andere ziekte ook mag zijn. Want de bovengenoemde veelheid aan ziektesymptomen kan namelijk heel goed wijzen op een bepaalde hersenziekte. Een hersenziekte die tegenwoordig wel kan worden behandeld. Namelijk door een niet al te ingrijpende hersenoperatie. De hersenziekte welke al de voornoemde ziektesymptomen kan veroorzaken is namelijk de ziekte die met de term 'hydrocephalus' (hydrocefalie) wordt aangeduid. En die weliswaar niet kan worden genezen, maar waaraan toch wel degelijk iets kan worden gedaan. Namelijk door een chirurgische ingreep.

De term 'hydrocephalus' is afgeleid van twee Griekse woorden: namelijk enerzijds van 'hydro' (water) en anderijds van 'kephale' (hoofd). Hydrocephalus wordt dan soms ook 'waterhoofd' genoemd. Het is een aandoening waarbij zich overmatige cerebrospinale vloeistof ophoopt in de hersenholtes (de ventrikels).

N.B. Om informatie over 'hydrocefalie' (of een waterhoofd) op deze website op te gaan zoeken, kunt u op de volgende link gaan klikken.